 |
| John Roddam Spencer Stanhope | Love and the Maiden | 1877 |
Artmasını isteriz en güzel varlıkların / Güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla, / Bir güzel, yaşlanıp da göçünce bugün yarın / Anısı yaşar yine körpecik yavrusuyla; / Ama can yoldaşındır kendi parlak gözlerin, / Kendi ateşin besler ruhunun alevini; / Kıtlığa çevirirsin bolluğunu her yerin, / Kendi düşmanın gibi, ezersin canevini. / Şimdi sen yeryüzünün taptaze bir süsüsün, / Varlığın çiçek dolu bahardan müjde taşır, / Ama kendi goncanda ruhunla gömülüsün, / Pintiliğin arttıkça kendi sonun yaklaşır. / Dünyaya acımazsan, oburlar gibi ancak / Varlığın da mezar da güzelliği yutacak.
William Shakespeare | Tüm Soneler | Çeviri: Talât Sait Halman | Cem Yayınevi | 352 s.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder